Rasûlüllâh (Sallâllâhu Aleyhi ve Sellem) dâr-ı fenadan dâr-ı bekâya intikal ve irtihâl irâde buyurunca, ashâb-ı kirâmın:
“Yâ Rasûlellâh! Senden sonraya kalıp da cemâlini görmezsek hâlimiz nice olur?” demeleri üzerine şöyle buyurdular:
“Benim evsaf ve şemâilimi yazıp onlara bakın ve yanınızda yüksek bir yere asın!
O kişi kabir azâbından emin olur ve mahşer günü çıplak olarak haşredilmez. O kişi idareci ise muradına erer. Allâh-u Te‘âlâ ona, düşmanlarına karşı yardım eder. Onu bütün şeytanların şerrinden korur. Her korkusundan emin olur.
Her kim bunları bir kâğıda yazıp yanında taşırsa, Allâh(-uTe‘âlâ) Adn cennetlerini ona konak yapar. Sabah namazından sonra (üç salevât-ı şerîfe okuyup), bu şemâil-i şerîfeye bakana Allâh(-u Te‘âlâ) beş yüz hac sevabı yazar. Akşam namazından sonra buna bakana altı yüz hac sevabı yazar. Yatsı namazından sonra buna bakana ise bin hac sevabı yazar, kendisine Kur’ân-ı Kerim’i hatmetmiş kimsenin sevabını yazar ve ayrıca ona bin köle âzâd etmiş kişinin sevabını yazar. Allâh(-u Te‘âlâ) büyük fazl(-u kerem) sahibidir.
(Dolayısıyla O’nun, Habîbine muhabbetle bağlanan ve şemailine tâzimle bakan kimseye bu kadar sevap vermesine şaşılmaz.)”
